Hoe kun je omgaan met teleurstelling na een auditie?

Auw.

Je bent afgewezen voor de auditie waar je je zo goed op had voorbereid.

What was I thinking?
Zie je wel, ik kan niks.
Waarom dacht ik dan ook dat ik door zou gaan?

Een afwijzing voor een auditie kan één van de grootste pretbedervers zijn in muziek. Ook al heb je het van tevoren nog zo vaak tegen jezelf gezegd: “dat hoort erbij”. Of “ik wist van tevoren waar ik aan begon”. Als blijkt dat je inspanningen er niet toe hebben geleid dat je ‘door’ bent, dan doet dat toch zeer. Altijd.

Het kan ook zijn dat je gevoelens juist de andere kant op gaan. Dat je de teleurstelling op de auditiecommissie richt.

Ze hebben er geen verstand van.
Ach, het is ook gewoon een stom project.

Hoe dan ook: een afwijzing roept nooit fijne gevoelens op. Wat moet je ermee?

Het is fijn om dan iets meer te weten over wat afwijzing met je doet. Op een dieper level.

De wens om verbinding én dus de angst voor afwijzing zit diep geworteld in ons oerbrein.

Ons brein doet er alles aan om de kans op afwijzing zo klein mogelijk te maken. Vanuit een diepere laag. Dat verklaart meteen waarom je je stinkende best hebt gedaan voor deze auditie. En waarom je zo zenuwachtig was. Ook al heb je verstandelijk tegen jezelf gezegd dat die hele auditie no big deal is.

Het beschermingsmechanisme van ons oerbrein verklaart ook waarom de meeste mensen überhaupt niet eens aan een muziekproject beginnen, als dat betekent dat ze eerst moeten auditeren.

Meedoen aan een auditie is voor de dapperen.

Knoop dat in je oren. Meedoen aan een auditie altijd een overwinning op jezelf. Los van de uitslag. Iets om bij voorbaat trots op te zijn. Trots op het feit dat je je innerlijke neiging hebt weerstaan om jezelf dan toch maar niet voor de leeuwen te gooien. Trots op het feit dat je de stap naar voren hebt gezet.

Ik zit vaak aan de andere, makkelijke kant van de tafel. Ben vaak degene die mag luisteren. Ik kan je vertellen dat er achter de schermen altijd afhakers zijn in de aanloop naar een auditie. Mensen die het toch niet aandurven. Die op de dag zelf nog  een whatsappje sturen om zich af te melden. Die een mogelijke afwijzing tóch zien als een persoonlijk verlies. Als een mislukking.

Dus waar anderen veilig op hun pluchen bankstel blijven zitten, ben jij het aangegaan. Dat is knap. You did it.

Maar daarmee zijn die vervelende gevoelens die horen bij de afwijzing nog niet persé weg.

Het beste advies is dan: probeer onder de gedachtes te gaan. Sta de teleurstelling toe die onder de gedachtes zit.

Ja, het voelt klote dat ik niet door ben.
Ja, het doet zeer.
Ja, ik voel teleurstelling. Fysiek, in mijn lijf.

Zeg er ja tegen. Geef jezelf de ruimte om de teleurstelling van de afwijzing toe te staan. Afwijzing laat zich niet uitzetten door afwijzende gedachtes over jezelf. Of boosheid tegenover de organisatie van het muziekproject.

Dus trek je even terug. Voel waar de teleurstelling zit in je lijf. Dan is ie het snelst voorbij.

En daarna gewoon weer genieten van zelf muziek maken. Laat geen enkele afwijzing van wie dan ook je daarin tegenhouden. Muziek is van iedereen.

Wat misschien ook kan helpen, is om het van de kant van degenen aan de andere kant van de tafel bekijken. Zij zoeken een match. Ze hebben niet de intentie om je af te wijzen of je plezier in muziek te vergallen. Dit was blijkbaar niet de juiste match. That’s all.

Of zoals Berry Stevens het zo mooi zegt: voorrral doorrrgaan.